De weg van Lenthe Page #10

Ethan werd wakker met een zurige smaak in zijn mond, zijn ogen ging niet open en hij kon ook niet spreken. Hij voelde hoe er slangetjes zijn arm in gingen en een bekende stem die langs vloog.  Alles was groen, de vogels vlogen zachtjes over zijn hoofd heen en kietelden zijn voorhoofd.  Zacht geruis maakte hem kalm en deed hem denken aan een bijna kalme zee.
Het was eb in zijn hoofd, maar de vloed bleef uit . Een kalme pijn streek neer in zijn lichaam en hij merkte dat zijn stem geen bereik had en dat zijn hart eng langzaam klopte. Zijn adem haling stokte en snelle piepjes zorgden er voor dat hij nog meer hoofdpijn kreeg dan hij al had.  Toen hij wakker werd stond Lenthe aan zijn bed.  Zijn maag was leeg gepompt en haar nummer was het laatst gebelde nummer in zijn telefoon.  Hoe had hij zo dom kunnen zijn!
De herinnering aan Eline maakte hem zo kapot dat hij het op een zuipen had gezet toen hij naar huis was gelopen . Lenthe had hem bewusteloos gevonden in de keuken toen ze hem zijn sleutels had terug willen geven . Ze had 112 gebeld en daar waren ze nu.  Een ijzige blik omlijste haar toch wat bleke en geschrokken gezicht maar er was verder toch geen spoortje medelijden te bekennen . Ethan kreeg wat te drinken en probeerde recht op te zitten .
Meteen begon hij te kokhalzen en moest hij weer spugen .. Het deed zeer, alsof zijn ingewanden 1 voor 1 er uit getrokken werden en de vlinders die ooit zo vrolijk in zijn buik rond vlogen hun vleugels lieten vallen en hun laatste adem uitbliezen met een golf van maagzuur.