BlogBook. ''Ingestort''

Ik ben eigenlijk al een tijdje bezig met een blogbook.
Dat houdt in dat in plaats van dat ik een heel boek schrijf en dan pas publiceer , ik elke keer een bladzijde online zet. Je kunt er voor kiezen om steeds een bladzijde te lezen of wachten tot ik meer heb geschreven.
Ik ben natuurlijk maar een amateur het Nederlands taalgebruik is niet altijd even perfect met de komma's op de juiste plek ;) maar ik vind het gewoon leuk om te doen.  Hier onder kun je hoofdstuk 1 lezen  .  [ bladzijde 1 tot en met 6 ]  Ik heb voor dit BlogBook een andere blog aangemaakt.  Die kun je hier vinden . 

Lucas draaide zich nog een keer om.
Hij keek door zijn wimperhaartjes heen en zag dat het nog donker was.
Het was een midzomer dag en de nacht liet zich nog lang niet zien,
maar voor Lucas was het altijd donker.
Hij kan zich niet meer herinneren hoe lang hij hier al ligt en hoe lang hij de nacht al in de ogen kijkt. Zijn dromen vervagen al een hele lange tijd  en de nachtmerries nemen toe.
Zo af en toe hoort hij stemmen, stemmen van zijn familie en vrienden, heel soms hoort hij het klaaglijke gefluister van Esther zijn ex-vriendin. hij had het uitgemaakt en toen kwam het ongeluk. En toen werd het zwart.  Hij wilde schreeuwen, gillen zorgen dat alles in de duisternis verdween en dat hij terug kon komen in het licht.
Maar het enige wat hij kon doen was denken en schreeuwen in zichzelf.

Goedemorgen mevrouw Deunen !  Lucas boekt helaas nog geen vooruitgang.
Hij heeft zijn ogen nog niet geopend en reageert niet op de medicijnen.
Anneke keek verdrietig en bedankte de zuster die de middagdienst over nam voor de mededeling, die al weken lang elke dag hetzelfde was.
Lucas lag nu al 23 dagen in een coma en er was in die lange dagen waar geen einde aan lijkt te komen nog geen enkele hersenactiviteit geweest. Toch wilde ze niet opgeven.

 

Zij geloofde er in dat hij op een dag wakker zou worden. Al zou hij een kas plantje worden ze wist dat hij het leven te veel waardeerde om het zomaar op te geven. Hem van de beademing afhalen , alleen de gedachte al , maakte Anneke zo ontzettend benauwt dat ze zelf ook een beetje dood ging vanbinnen , en dat ze regelrecht de apparatuur van hem aan haar zouden moeten bevestigen zouden ze willen dat een van hen het nog zou overleven.

Haar man had Lucas niet meer willen bezoeken nadat het nieuws kwam dat hij in coma lag en er waarschijnlijk niet uit zou komen. Hij had geen enkele traan gelaten en ijskoud tegen de dokter gezegd dat ze de stekker er maar uit moesten trekken .

Hoe kan een 22 jarige jongen met zo veel potentie, en die zo genoot van het leven in zo’n ontzettend bizar ongeluk terechtkomen?  Het hele verhaal stond in haar geheugen gegrieft en ze proeft de bittere smaak op haar tong nog steeds toen ze Lucas daar zo zag liggen.

Het was een doodnormale donderdag. Lucas zou naar Esther gaan zoals altijd en Anneke zelf was bezig in de tuin, totdat Esther in tranen belde dat Lucas het had uitgemaakt, weg was gelopen van haar en op de brug in elkaar was gezakt en met zijn hoofd op de reling was gevallen. Zijn schedel was gebroken en hij was meteen in een coma beland.

Lucas kreeg flarden van gesprekken mee maar zat nog vast in zijn lichaam.
Hij was gewichtloos in zijn hoofd maar zijn benen voelden zwaar.

Zijn dromen reikten niet verder dan het plafond boven hem.
De muren kwamen blijkbaar alsmaar dichterbij en hij kon steeds moeilijker de gesprekken volgen die boven hem uit vlogen.
Het voelde alsof hij geen lucht kreeg  en alsof zijn hersenen een opdonder hadden gehad.
Lucas hoorde vage termen zoals hersendood en de stekker er uit trekken en hij raakte in paniek want hij leefde! Hij ademde! 

Een zuster kwam binnen en de ruzie tussen Anneke en Erik stopte abrupt.
Lucas voelde zich koud van binnen. Hij kon de ruzie niet stoppen en zijn keel voelde zo droog dat schreeuwen ook niet zou lukken.
Hij concentreerde zich op zijn voeten en een teen bewoog maar niemand die het zag.

Hij hoorde de zuster zeggen dat zijn infuus vervangen moest worden en dat zijn ouders moesten vertrekken. Ze verdwenen in stilte , althans dat nam hij aan.

Ik weet het zeker! Riep Anneke hysterisch.  Ik weet het zeker zijn teen bewoog.
Ach Anneke, dat is je verbeelding .  Iedereen wil dat Lucas er boven op komt maar wees eens realistisch! Onze zoon is hersendood! Hij zal nooit wakker worden en hij hoort ons niet meer.|En ookal zou zijn teen hebben bewogen sjeezeg  dan was dat vast een zenuwstuip.

Erik hou op ! ik wil er niks meer over horen . Jij wilt gewoon je zoon op geven terwijl hij daar ligt te vechten voor zijn leven. Hij is verlamd waarschijnlijk blind en doof  Anneke!  Wil je hem dat aan doen mocht hij inderdaad ooit nog wakker worden?

 

Nee natuurlijk niet; riep Anneke kwaad.
Maar ik geloof gewoon niet dat er geen leven meer zit in onze jongen. Hij - is - hersendood!

En waarom geloof je dat Erik?
Omdat wat mensen in witte pakken dat ons vertellen? Omdat die lijntjes op de monitor geen activiteit weergeven? Wie zegt dat zij gelijk hebben , en wie zegt dat die monitoren en onderzoeken niet verouderd zijn of dat ze het gewoon mis hebben?

Ik geloof dat er nog leven in Lucas is.

Lucas hoorde de woorden van zijn moeder vaag voorbij komen. Hij voelde pijn en verdriet.
Vooral veel verdriet en hij wilde huilen maar de tranen bleven steken in zijn traan buizen.
Zijn ogen bleven gesloten en hij had nog steeds geen gevoel in zijn ledematen.

Hij was teleurgesteld in zijn vader die er van overtuigt was dat hij niet meer was dan een kasplantje gekoppeld aan allerlei slangetjes en monitoren, maar hij begreep wel dat zijn vader hem opgegeven had. Hij was een man van feiten en niet van het geloof , zo was hij altijd al geweest en zo zou het blijven ook.
Zijn moeder was meer het zachtaardige type die altijd bleef geloven in het goede.
Zo'n iemand die niemand het slechte toewenst al zouden zij haar pijn doen.
Zijn moeder was gebroken vanbinnen en hij zat vast in dit lichaam.

Hij moest er iets op bedenken!
Was het niet zo dat je uit je lichaam kon treden als je klaar was om dood te gaan?
Hij had het gezien in films en gelezen in boeken. Hij had altijd al een fascinatie gehad voor medische theorieën en boven natuurlijke veranderingen in het lichaam.

Iemand moest die stekker er uit trekken!
Hij zou uit het lichaam treden en een brief schrijven aan zijn moeder. Hij leefde in zijn hoofd. Alleen over zijn lippen kwam geen woord.  Helaas was dit te gevaarlijk. Te lang uit zijn lichaam treden betekende het mortuarium . 

 

 

en dat was wel het laatste dat Lucas wilde.
Hij voelde de kilte al wanneer ze het doek over zijn hoofd wilden trekken en de tranen van zijn moeder die over zijn dode lichaam dwaalden. Hij huilde van uit zijn hart alleen al bij de gedachte er aan. En toch moest hij iets zien te bedenken waardoor hij uit deze coma zou ontwaken. Hij was niet hersendood toch? Want dan had hij toch geen emoties meer kunnen voelen? En hij wilde leven! Hij hield er van en had nooit iets voor lief genomen sinds de dood van zijn beste vriend toen ze beiden 8 jaar oud waren. Het was een tragische gebeurtenis die hem altijd bij zou blijven. En nu ligt hij daar in het zelfde bed waar zijn vriend toen had gelegen, de geschiedenis herhaalde zich . Hersendood....
Bij zijn vriend Tim hadden ze wel de apparatuur afgekoppeld. Zijn ademhaling stopte vrijwel meteen en hij ziet nog steeds het kille bijna blauwe omhulsel in het graf liggen dat ooit zijn vriend was geweest.
Hij wilde huilen. Dit mocht niet met hem gebeuren! Hij voelde de regen tegen de ramen tikken en glimlachte. De regen zou wel voor hem huilen , meer tranen dan hij ooit zou kunnen huilen in een heel leven. Zoveel tranen in slechts een paar minuten  tijd .

Erik ! kijk dan toch.  kijk dan !
Hij glimlacht zie je ?
Anneke dat zal dan wel een stuiptrekking zijn.

Lucas jongen , hoor je me ? Je moeder is hier , ik wil dat je weet dat ik van je hou.
Geef me alsjeblieft een teken, ik weet dat er nog leven in je zit. 

Anneke!; riep Erik,   maar ze ging door met praten tegen haar zoon.
ANNEKE GENOEG ! 

 

Anneke stortte in, ze greep naar haar hart en Lucas schreeuwde geluidloos naar zijn moeder. Hij voelde haar aanwezigheid sterker worden in zijn geest wat betekende dat zijn moeder ook haar bewust zijn had verloren.


Erik raakte in shock en bleef in de hoek op de grond van de kamer van Lucas zitten terwijl Anneke werd afgevoerd.
Ze had een hart stilstand gehad en was intussen al 2 minuten klinisch dood.
De ex vriendin van Lucas kwam zijn kamer binnen.
Het eerst wat ze zag was de altijd zo sterke man die nu in een hoek op de grond zat , als een doodsbange haas.

Het eerst wat in haar opkwam was dat Lucas dood was,
maar alle slangetjes zaten nog waar ze zaten en op de monitor was nog duidelijk een hart slag te zien.

En er liepen tranen uit zijn ogen!  Ze depte zijn gezicht droog met de mouw van haar trui en boog zich vervolgens over hem heen voor een kus op zijn wang.

Vervolgens begon ze tegen Erik te praten maar die zij nog steeds geen woord.  Een zuster kwam binnen en zag Erik in shock toestand.

 

Wat is er gebeurd ? vroeg Esther aan de des betreffende zuster.  Wat is er in hemelsnaam aan de hand?
Maar niemand gaf haar antwoord toen Erik uit de kamer werd verwijderd. Lucas begon toch een beetje medelijden met haar te krijgen. Zijn gedachten werden steeds sterker en hij kon haar zelfs zien huilen!
glas helder!  Was hij dan toch uit getreden? Lucas draaide zich om en zag zijn levenloze lichaam liggen. Hij raakte het aan en kwam vliegensvlug in zichzelf terug .

Hij had nog nooit zo'n grote angst gekend, en tegelijkertijd was het een enorme kick.
Toen Esther eindelijk vertrokken was probeerde hij het opnieuw.  Hij dacht aan zijn moeder en zijn geest werd naar haar toe getrokken. Ze lag bij spoed eisende hulp.

Slechts enkele kamers naast hem. Het leek uren te duren maar het waren enkele minuten totdat hij weer terug gezogen werd naar zijn eigen lichaam.  Het had blijkbaar iets te lang geduurd want op de monitor was te zien dat zijn hart er mee had gestopt. Shit man, dit was dus de prijs om uit te treden! Maar aan de andere kant wist hij nu wel dat 40 minuten dus echt de grens was.

1, 2  LOS !  kom op jongen!  1 2 , LOS .
Ach laat hem toch gaan !  De vader wil er toch al mee kappen.  Hoe kun je dat nu zeggen, de moeder heeft ook recht op keuze, en haar toestand is nu zo kritiek, ze kan echt de dood van haar zoon er niet bij hebben !  1,2 LOS.
We hebben hem terug!   Zuster, ik snap niet waarom u nog moeite doet? De jongen is hersendood, als hij stopt met ademen, dan is dat gewoon het einde,meer kunnen we niet doen. Als zijn hart mee ophoudt, dan moet het zo zijn! Waarom blijven we hem in leven houden?

Omdat het ook een mens is. En eigenlijk, geloof ik niet dat er niks meer over is van zijn geest.