De weg van Lenthe Page #11

Een krantenbericht,  vrouw, 26 ,brunette ,168 cm. Zwaar gewond in het le choice ziekenhuis na een val van de klif op de rotsen.  Zonder id bewijs of mobiel.  Een foto van Eline op het gekreukte papier met haar ogen dicht.  Hij twijfelde geen seconde en ging naar het le choice, maar toen hij naar de onbekende brunette vroeg en hij werd meegenomen naar een aparte kamer had hij zich nooit kunnen voorstellen dat die prachtige vrouw die daar onder een wit laken lag en zojuist gestorven was ooit zijn vriendin was geweest, dat dat ooit de vrouw was geweest met wie hij had willen trouwen, kinderen had willen krijgen, zijn leven mee had willen delen, de vrouw die hij verlaten had omdat ze hem verstikte, vermorzelde met woorden nu slechts een leeg omhulsel was. Het brak zijn hart al was het over, het brak hem compleet.
Wat als, hij haar niet had gedumpt , wat als , ze niet naar Frankrijk waren gegaan en wat als,  hij gewoon eerder had toegegeven dat hij niet meer bij haar wilde zijn.. Dan was dit nooit gebeurt en had Eline nog geleeft.  Ethan voelde zich schuldig.  Zijn broer is hem komen halen in Frankrijk, en toen hij terug was werd hij overspoeld met medelijden, niemand wist immers dat ze uit elkaar waren want ze leken zo gelukkig te zijn voordat ze vertrokken.
De familie van Eline stelde hem allemaal vragen en na een tijdje  kon hij niet meer voor zich houden wat er was gebeurd en in plaats van medelijden kreeg hij nu blikken vol afgunst  toegeworpen.  Niemand praatte meer hem en zelfs zijn broer liet hem in de steek.

Droge wateren slokken de stilstaande harten op.
De zielen zo koud als bevroren zeeën.
De pijn klinkt zo zacht, je kunt haar nauwelijks horen,
Maar als je zachtjes fluistert, voelt het heel hard.

Deze zinnen werden voorgedragen op de begrafenis, en doorboorden zijn ziel.

Het kwam uit een  vers van Leon Parnannie, waar Eline dol op was.