De weg van Lenthe Page #9

De volgende dag besloot Ethan thuis te blijven en hij was ook absoluut niet van plan om nog terug te komen . Zijn ontslag brief zou hij later deze week wel inleveren.  Met nog gesloten ogen zette hij zijn wekker af maar de pijn scheut in zijn arm bracht hem terug naar de realiteit.
Hij had weer eens gedroomd over Eline en het verscheurde hem gewoon vanbinnen.

Het was winter in Frankrijk, het sneeuwde en de zon scheen. De lach van Eline , haar bruine haren, een vage geur van haar favoriete  parfum , het enige wat hij zich nog kon herinneren van haar.
Jaren lang werd hij elke nachten lang wakker gehouden door deze dromen die zijn geest plaagden.  Maar Eline was weg, en Ethan,  de echte Ethan was ook weg.

Na het ongeluk was hij niet meer hetzelfde. Eline trok het niet en verdween.
Ethan ging kapot van verdriet in een vreemd land, een vreemde taal en niet in staat om op te staan.  Hij was zo ontzettend ziek geweest en had maanden in coma gelegen .
Maar er was niemand die hem kwam opzoeken en Eline had zijn familie laten geloven dat hij degene was die zomaar opeens verdwenen was en niet gevonden had willen worden.
Eline was een psychopaat, pathologische leugenaar en had een veels te klein hart om al dat verdriet in op te bergen.  Het was ook zijn eigen schuld geweest, die ruzie.
Maar zij was zo’n vrouw waar hij niet meer mee kon leven,  hij werd wakker door de eerste zonnestralen die ochtend en kwam tot de ontdekking dat hij totaal niks meer voelde voor de vrouw die daar naakt naast hem lag.  Zachtjes rolde hij naar de andere kant van het bed zodat hij niet meer tegen haar aan lag. Toen ze wakker werd en zich naar Ethan toe wendde om hem te kussen werd hij bijna misselijk en die avond vertelde hij haar dat het over was.
Ze was bezitterig had haar hele leven uitgestippeld en wilde elke seconde van de dag bij hem zijn .  Ze was jaloers en controleerde elke avond opnieuw zijn mobiel op vreemde contacten.
Er was iets geknapt bij hem en hij had gehoopt dat deze vakantie hen dichter bij elkaar zou brengen maar dat gebeurde niet . Eline reageerde kalm vond hij, en dat klopte niet want deze vrouw was nooit kalm.  Moe en aangeslagen besloten ze naar bed te gaan ieders zo ver mogelijk van elkaar af op hun eigen helft van het kleine bed in deze oude hotel kamer.
Op het ritme van het zachte gesnik van Eline viel hij in slaap.