De weg van Lenthe #Page 12

Soms denk ik dat ik mezelf verlies.
Ben ik te negatief? Of is het leven gewoon te donker.
Ik weet het niet en de oplossing ligt niet nabij.
Zwerf keien in mijn maag en een blender in mijn hoofd.
Het voelt alsof het alleen maar achter uit gaat, alsof ik achter uit ga.
Ik ben misselijk. Ik ben ziek.
Het miezert pijn in mijn hart.
De regen kan mij niet meer raken en al word ik duizenden keren door de bliksem geraakt,
door mijn aderen stroomt koud bloed.  Geen bliksem kan mij opwarmen.
Lenthe kon deze gedachten maar niet los laten en liep  tegen kiezelsteentjes te trappen op het zachte asfalt.  Het zware gevoel in haar hoofd leek maar niet weg te gaan .
Ze kon alleen aan Ethan denken.  Waarom heeft hij het zo ver laten komen en hoe ver was het haar schuld?