De weg van Lenthe #Page 14
De donkere dromen laten
me mee varen naar het achterste van de vergetelheid.
Mijn mond is droog en mijn keel voelt pijnlijk aan. Slikken gaat moeizaam.
Mijn hartslag is nauwelijks waarneembaar en ik voel mijn eigen adem niet.
Hoe kan het leven je zo te grazen nemen?
Lenthe wist niet meer waar ze kijken moest want alles was donker, zwart.
Ze voelde zich naakt al had ze meerdere truien aan. Haar gezicht was nat van het zweet,
of waren het tranen? Ze lag hier al zo lang dat ze niet meer wist welke dag het was, of welke week. En ze miste Eva zo verdomde erg, haar tweelingzus die 10 jaar geleden vermist werd.
Ze hoopte op een teken van leven maar die kwam maar niet . Zou ze nog steeds zo erg op haar lijken? Of zou ze haar haar hebben geknipt? Met die vragen hield Lenthe zichzelf bezig om niet aan de ergste vraag te denken.. Zou Eva überhaupt nog leven?
Mijn mond is droog en mijn keel voelt pijnlijk aan. Slikken gaat moeizaam.
Mijn hartslag is nauwelijks waarneembaar en ik voel mijn eigen adem niet.
Hoe kan het leven je zo te grazen nemen?
Lenthe wist niet meer waar ze kijken moest want alles was donker, zwart.
Ze voelde zich naakt al had ze meerdere truien aan. Haar gezicht was nat van het zweet,
of waren het tranen? Ze lag hier al zo lang dat ze niet meer wist welke dag het was, of welke week. En ze miste Eva zo verdomde erg, haar tweelingzus die 10 jaar geleden vermist werd.
Ze hoopte op een teken van leven maar die kwam maar niet . Zou ze nog steeds zo erg op haar lijken? Of zou ze haar haar hebben geknipt? Met die vragen hield Lenthe zichzelf bezig om niet aan de ergste vraag te denken.. Zou Eva überhaupt nog leven?
Reacties