De weg van Lenthe #page 20

Lucas draaide zich nog een keer om.
Hij keek door zijn wimperhaartjes heen en zag dat het nog donker was.
Het was een midzomer dag en de nacht liet zich nog lang niet zien,
maar voor Lucas was het altijd donker.
Hij kan zich niet meer herinneren hoe lang hij hier al ligt en hoe lang hij de nacht al in de ogen kijkt. Zijn dromen vervagen al een hele lange tijd  en de nachtmerries nemen toe.
Zo af en toe hoort hij stemmen, stemmen van zijn familie en vrienden, heel soms hoort hij het klaaglijke gefluister van Esther zijn ex-vriendin. hij had het uitgemaakt en toen kwam het ongeluk. En toen werd het zwart.  Hij wilde schreeuwen, gillen zorgen dat alles in de duisternis verdween en dat hij terug kon komen in het licht.
Maar het enige wat hij kon doen was denken en schreeuwen in zichzelf.