De weg van Lenthe #page 31

Anneke nam de twee mee naar een verlaten strand huisje. De ramen waren afgetimmerd en op de deur zat een groot hangslot. Anneke opende deze en ze gingen naar binnen. De muren waren baksteen rood en er stond een muf ruikende oude groene bank die doorgezeten was.
Er hingen enkele schilderijtjes welke zo verstoft waren dat je de print niet meer kon zien en er stond een klein rond oud tafeltje.  Anneke nam een stoel en gebaarde Ethan en Lenthe op de bank te gaan zitten. Anneke begon haar verhaal : Toen Lucas net geboren was zat ik veel thuis terwijl Erik ijveriger dan ooit aan het studeren was. Ik baalde er erg van want als tienermoeder kun je alle hulp gebruiken.  Op een avond was ik het helemaal zat en besloot naar de universiteit te gaan om Erik te zoeken en te zeggen dat het zo niet ging werken. Hij kon lekker studeren en genieten van het studenten leven terwijl ik thuis zat op zolder met Lucas in het huis van mijn moeder. Ik ging er heen om voor te stellen samen een huisje te huren vlakbij de universiteit maar Erik zag daar niks in. Waarop ik boos werd en begon te schreeuwen.  Lucas moest huilen en Erik werd alleen maar kwader. Hij zei me dat hij helemaal niet meer samen wilde zijn.  Ik en Lucas zouden hem afleidden van zijn studie en hem veel te veel geld kosten.
Ik trok het niet meer en begon met zijn papieren te gooien, stekkers uit apparaten te trekken en ik heb geen idee wat Erik zei , maar ik luisterde niet meer. Ik duwde hem en hij viel op een soort apparaat, toen ik bijkwam lag ik in het ziekenhuis en zag ik de rimpels op mijn handen en de grijze haartjes in mijn doorgaans glanzende blonde haren.  Mijn huid voelde als crêpe papier en mijn oogleden voelden zwaar.  Ze vertelden me dat ik een ongeluk had gehad, en jaren in coma had gelegen.  Maar ik wist dat dat niet mogelijk was.  Het kon gewoon niet.